Gisteren waaide onze tuintafel om. Met al die rukwinden was dat niet te verbazen. Mijn man kwam achterom aangelopen met de fiets. Hij klopte op het raam en hield iets in zijn hand. Hij had een lach op zijn gezicht. Er bleek een poot van onze tafel afgebroken.
Nu is die tafel al heel oud. En hij heeft al vaak gezegd dat er beter een nieuwe kon komen. En daar heeft hij gelijk in. Later dacht ik: O jee hoe krijgen we die oude tafel nu weer bij het stort. Waarschijnlijk krijgen we niet eens de poten eraf. Moet ik daar weer iemand voor vragen.
Vanmorgen schoot ineens door mijn hoofd dat een hulpverlener ooit een schema had gemaakt. Dat heette moeten en mogen. Het was bedoeld voor mensen die het altijd druk hebben en eigenlijk te druk. Je moest dan invullen wat je de hele dag deed. Je plaatste vervolgens je activiteiten onder het kopje moeten of mogen.
Vervolgens moest je er dan over gaan nadenken of je invulling klopte. Of er niet toch dingen van het rijtje moeten verplaatst konden worden naar het rijtje mogen.
Een cliënte heeft iets dergelijks blijkbaar ook geleerd. Dan zegt ze tegen mij bijvoorbeeld: Ik moet naar de winkel. Oh nee, ik mag naar de winkel.
Ik heb dat al erg vaak gehoord, dus het valt me wel op ondertussen.
Toen dacht ik: Ja, zo is het natuurlijk ook met die tuintafel.
Punt een is het een totale luxe dat wij hier in Nederland door zo’n storm alleen maar bijvoorbeeld een kapotte tuintafel hebben.
En punt twee dat ik mensen genoeg om me heen heb die bereid zijn om te helpen met die tafel.
En punt drie dat ik zomaar voor een paar centen een nieuwe tafel kan en mag kopen als ik dat wil.
Dus moeten, nee! Ik mag kiezen, heel vaak!