Een beetje licht aan het eind van de tunnel?

Kattebelletjes 35 Een beetje licht aan het eind van de tunnel? 07-10-2018

Het is altijd wel de vraag of het bezoeken van congressen zinvol is. Ik moest wel wat moeite doen om naar het congres te gaan van het Netwerk voor Onvoldoende verklaarde Lichamelijke Klachten. Onder andere omdat het in Zeist was en ik in Sittard woon.
Het netwerk is een jaar of acht geleden opgericht omdat er zo’n grote groep patiënten is die bij de huisarts niet echt geholpen kunnen worden omdat er binnen zijn deskundigheid niet echt een oorzaak te vinden is voor hun klachten. Dat is frustrerend voor beide partijen.
Ik ben echter blij dat ik er weer naar toe ben gegaan.
Het is een betrokken groep mensen die zich inzet voor deze groep patiënten. Iets wat bepaald niet eenvoudig is.
Men was er onder andere heel eerlijk over dat patiënten nog steeds heel vaak van de ene specialist naar de andere worden gestuurd zonder dat daar een zinnige behandeling uitrolt.
Ook was duidelijk wat ik al schreef, dat het vreselijk belangrijk is om uit te vinden wat voor de patiënt zelf nu echt belangrijk is. Dat is niet zo eenvoudig binnen de beperkte tijd van de huisarts.
Daarbij hoort al meteen dat er een goed contact moet zijn , dat behandelaar en patiënt vertrouwen in elkaar hebben.
Maar dat dit soort dingen nu benoemd wordt in de regels voor de aanpak vind ik een hele goede zaak.
Tenslotte had men bedacht dat het goed was om regionale netwerken proberen te vormen. Hulpverleners met interesse in onverklaarde lichamelijke klachten weten niet van het bestaan af van elkaar. En kunnen elkaar dus ook niet aanvullen. De Nolk stimuleert behandelaars om binnen de regio contact met elkaar te zoeken. Een prima zaak.