Sinds ik het boek Grenzen van Townsend weer eens ter hand genomen heb valt het me weer op hoe vaak ons welbevinden te maken heeft met die grenzen.
Ik hoorde van een verkoopster deze week dat een paar dames zomaar in de laden gingen onder kledingrekken in een damesmodezaak. Ze was verontwaardigd en terecht. Maar klanten moet je natuurlijk ook een beetje te vriend houden, dus dat is een lastige. Iemand anders had twee keer per jaar de ouders te logeren gedurende langere tijd. Ze kon niet gewoon haar gangetje gaan maar moest voortdurend rekening houden. En ook de kinderen konden niet gewoon zichzelf zijn. Het meest extreme las ik in een boek over een meisje dat filmster werd. Ze kreeg een nieuwe naam en moest zich een hele andere identiteit aanmeten.
Ik las met mijn kleindochter een boek over het menselijk lichaam en vertelde haar dat geen twee mensen hetzelfde zijn. Wonderbaarlijk niet waar, dat geldt zelfs voor eeneiige tweelingen. Dat noemen ze uniek, zei ik tegen haar.
En daar zit ook de clou met die grenzen. De bedoeling is dat we onszelf zijn en doen wat bij ons past.
Dat kan in het nauw komen door bijvoorbeeld onze eigen onzekerheid of doordat we door iemand overruled worden. Een ander kan bijvoorbeeld een enorme overtuigingskracht hebben of zo snel met iets komen dat je niet echt kunt kiezen.
Als het extreem is of te lang duurt gaat het voelen als een harnas. Dat maakt je ongelukkig. En je hebt ook niet meer echt iets te bieden, want er is niets wat je beter kunt geven dan je ware zelf.
