De laatste tijd kom ik regelmatig op papier of op beeld een persoon tegen waar ik enorme bewondering voor heb. Zijn naam is Nick Vujicic. Dat is een gewone christelijke gezonde jongeman met een vrouw en kinderen. Maar toch is hij ook helemaal niet gewoon. Hij is namelijk gehandicapt geboren. Hij heeft bijna geen ledematen. Hij heeft één klein voetje en ook iets dat op een handje lijkt meen ik. En daar moet hij het mee doen. Hij heeft een hele fijne opvoeding gehad en had ook veel familieleden die hem tot steun waren maar toch wilde hij op zijn tiende een eind aan zijn leven maken. Het is duidelijk dat hij bepaald geen simpel leven heeft. Maar toch heeft hij zich daar uiteindelijk boven uit kunnen knokken.
Deze man kwam tot de conclusie dat hij een talent heeft om te spreken voor grote groepen mensen. Je vindt dan ook talloze filmpjes van hem op You Tube. Hij wil mensen bemoedigen met zijn eigen levensverhaal. Dat iedereen de moeite waard is en iets unieks te bieden heeft. Hij spreekt bijvoorbeeld ook in gevangenissen waar mensen zitten die de heftigste misdaden begaan hebben. Daarbij heeft hij dan ook nog een humor die heel aanstekelijk is.
Dat bracht me weer bij het begrip eigenwaarde of zelfrespect, hoe je het ook noemen wilt. Je kunt zomaar de pech hebben dat je brandwonden in je gezicht hebt of dat een oog niet helemaal recht staat. Dan ben je helemaal gezond maar toch kan zoiets je eigenwaarde behoorlijk in de weg staan. Ieder mens wil het gevoel hebben dat hij de moeite waard is om van te houden. Ik denk dat dat een van de belangrijkste waarden is in het leven. Dat gevoel kan op allerlei manieren onderuit gehaald worden.
Bijvoorbeeld ook door een traumatische ervaring bijvoorbeeld door misbruik of doordat je als agent iemand hebt zien sterven of door oorlogservaringen.
Dan spelen allerlei gevoelens door elkaar van ellende, verdriet, angst ,woede en schuldgevoelens. Dan is het denk ik heel erg belangrijk om die kluwen van gevoelens te ontwarren. Zodat de waarheid zichtbaar wordt en de heftige schuldgevoelens op een meer realistische manier bekeken kunnen worden. Ik zag ooit een filmpje over een Engels echtpaar dat een militair hielp met een oorlogstrauma. Hij ontdekte dat zijn schuldgevoel helemaal onterecht was. Dat hij in een hopeloze machteloze situatie had gezeten. Ontzettend dankbaar werk. Hij kreeg zijn leven weer terug.