Vorige week ging ik voor de derde keer naar de cursus Salutogenese. Je krijgt dan een lesdag van 10 uur tot 5 uur over hoe je zelf je gezondheid kunt bevorderen. Ik kan er geen genoeg van krijgen! De informatie, de bevlogenheid van de spreekster, het gevoel zelf iets in handen te hebben, de sfeer, en ook wel de saamhorigheid.
Alleen de aanblik van de lunchtafel al was een totaal genoegen. Ieder brengt iets gezonds mee en je eet met zijn allen van alles wat je aanspreekt. Vervolgens blijft er natuurlijk veel over wat dan weer verdeeld wordt. Wat me echter weer aan het denken zette was een uitspraak die op een van de sheets stond. “Humans cannot be healthy alone, mensen kunnen in hun eentje niet gezond zijn”. Hoe waar is dat!
Als wij ons plastic niet opruimen komt het in de vissen terecht en worden we zelf ziek. Of als we onze tuintjes vol kiezel leggen, gaat dat ten koste van insecten en vogels en komen we ook in de problemen. En ga zo maar door. Maar een van haar onderwerpen is ook hoe belangrijk het is om samen te zijn. Bijvoorbeeld door met mensen in de straat een keer per week samen te eten. Nu is dat natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. Maar het samenzijn is wel vreselijk belangrijk.
De balans in ons lichaam van het zenuwstelsel en hormoonstelsel bepaalt voor een flink deel onze gezondheid. Bijvoorbeeld oxytocine en serotonine worden geproduceerd als we ons prettig voelen en maken ons weer een stukje gezonder. Daarvoor hebben we wel positieve contacten nodig. Zo zitten wij mensen nu eenmaal in elkaar.
Dat vereist wel een stukje dapperheid , want helaas is geen mens volmaakt. We hebben allemaal onze deuken en onze nukken. En we kunnen zomaar lelijk doen zonder dat de ander daar aanleiding toe geeft. Je moet jezelf overwinnen. Dat is een paradox. Je moet vertrouwen geven om iets te kunnen ontvangen van vreugde. En dan loop je het risico gekwetst te worden. Doe je het niet dan word je een zeer eenzaam mens. En dus waarschijnlijk ook minder gelukkig en minder gezond.