Onlangs ging ik op visite bij een oudere meneer. Toen ik binnen was begon hij meteen te praten. Uit ervaring weet ik dat ik de rust moet nemen en de tijd om naar het verhaal te luisteren. Hij vertelt langzaam met veel details en ik moet niet tussendoor praten want dan is hij de tekst kwijt. Toen er nog andere visite kwam van mijn leeftijd merkte ik dat ik de neiging had om met die ander te gaan praten. Hij zit meer in mijn leefwereld en we hebben maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen. Ik betrapte me daarop en dacht: Kom op Marjan, een beetje geduld alsjeblieft.
Zo zag ik ook een film , waarin een moeder aan een kind vroeg wat er precies gebeurd was toen ze aan het strand aan het spelen was. Zij wilde specifieke informatie. Maar wat zij belangrijk vond was natuurlijk helemaal niet belangrijk voor het kind. Het kindje wilde heel graag vertellen over de schelp die ze had gevonden en het kasteel dat ze had gebouwd. En de moeder legde er zich, zucht, zucht bij neer en luisterde het hele verhaal af.
Net keek ik op de tv een stukje terug van ‘de mooiste liedjes van het Knoopgala’. Daar musiceren mensen met een verstandelijke beperking. Prachtig.
Er was een man die het liedje zong van Paul de Leeuw over mensen met autisme, maar hij zong het nu over zichzelf “Voel wat ik voel voor jou”. Het gaf zo geweldig weer hoe hij in het leven staat met alle ongemakken maar ook met alle vreugde. Het ontroerde me tot in mijn tenen.
En ik dacht: Ontmoeting kost tijd en energie. En alle mensen die niet in ons strakke stramien van de Westerse volwassene zitten kunnen het ons leren. En ons helpen tot echte ontmoeting te komen.