Op de tv hoorde en zag ik dat Rick Brink overleden was volkomen onverwacht op 38 jarige leeftijd. Kort daarvoor had ik nog een interview gezien met hem. Hij was de eerste minister van gehandicaptenzaken. Nadat hij daarvoor was uitgekozen, heeft hij zich met verve van deze taak gekweten. Hij pleitte voor een inclusieve samenleving voor gehandicapten. Een van zijn doelen was bijvoorbeeld speeltuinen waar ook gehandicapte kinderen kunnen spelen.
Zijn handicap was het gevolg van de ziekte osteogenesis imperfecta. Deze ziekte zorgt ervoor dat iemand hele breekbare botten heeft. Vele ziekenhuisopnames zijn bijvoorbeeld het gevolg vanwege breuken operaties etc. En een vervormd lichaam en heel veel dingen niet zelf kunnen. Een veel beperkter leven dan een gezond iemand dus. Maar Rick liet zich niet van de wijs brengen. Hij ging naar een gewone basisschool . Als zijn vriendjes voetbalden was hij de scheidsrechter . Hij was ook vaak op pad met zijn neefjes en nichtjes om samen plezier te maken.
Het is wel menselijk denk ik om je zorgen te maken. Dat hebben we erbij gekregen bij ons vermogen om na te denken en plannen te maken enz.
Maar ik betrapte me er wel op dat de zorgen vaak zoveel sneller en nadrukkelijk aanwezig zijn dan de vreugde of de dankbaarheid om wat er goed gaat.
Als we bijvoorbeeld een belastingvoordeeltje hebben, denk ik: Yes , dat is mooi.
Maar komen er vervolgens twee extra rekeningen, dan ligt me dat weer danig op maag. En dat kan dan vervolgens veel langer blijven hangen.
Of als ik kijk naar de kinderen en kleinkinderen is het vaak genieten. De creativiteit en de leuke hobbies en de eigenheid van iederen. Maar o zo gemakkelijk verval je ook weer in gepieker over wat er wel allemaal fout kan gaan.
Dan denk ik: Nou Rick Brink, van jou kan ik nog wat leren. Bij jou was het glas toch echt halfvol!