Soms als ik zit te kijken naar de warme, hartelijke begroetingen tussen mensen in Afrika of in Azië dan kan ik daar wel jaloers op zijn. Of hoe mensen hun verdriet uiten als bijvoorbeeld vader of moeder zelfs op hoge leeftijd overleden zijn. Zij doen dat gewoon.
Ik heb weleens het idee dat wij westerlingen onze emoties soms wel ver weg gestopt hebben. Onverwachte hartelijkheid en spontaniteit af en toe is dan ook een welkom geschenk . Zo moet ik altijd denken aan een verkoopster die lang bij de Blokker gewerkt heeft. Altijd vriendelijk, altijd een praatje. En niets was haar teveel. Op een gegeven moment was ik op zoek naar een apparaatje om kleding te ontpluizen. Het wilde niet zo lukken. Ik vertelde haar dat aan de kassa. Oh, zei ze, zoekt u zo ‘n ding. Ik heb er nog wel eentje over thuis. Ik zal hem voor u meebrengen. Vraag er maar naar als ik er toevallig niet ben. Wat een verrassing. Ze deed het ook. En het is altijd in mijn herinnering blijven hangen. Zo ‘n lief gebaar.
Daartegenover was ik laatst in een kledingwinkel waar ik regelmatig kom. Daar was ineens allemaal ander personeel. Op zich geen punt. Maar voorheen was er altijd hulp en bereidheid om mee te denken. En nu was de sfeer ineens heel anders. Nee , hebben we niet. Kan het besteld worden? Ja, was oke. Maar nu moest ik ineens duizend vragen beantwoorden. En de levering ging helemaal buiten de winkel om. Misschien is deze aanpak goedkoper en levert het meer winst op, maar ik vond het een afknapper. Vooral eigenlijk omdat de meisjes totaal niet uitstraalden dat ze plezier in hun werk hadden. Jammer dacht ik , hier kom ik niet meer tenzij het strikt noodzakelijk is.
Omdat ons steeds wordt voorgespiegeld dat het hebben van geld of spullen of succes ons gelukkig maakt, kunnen we door de misleiding behoorlijk in de war raken.
Maar het is een grote leugen. Natuurlijk is het belangrijk dat je genoeg hebt om te kunnen leven. Daar wil ik niets aan afdoen. Maar het is niet de essentie.
In onze gang hangt een gedicht getiteld: Smiling is infectious. En dat is zo waar.
We zijn gemaakt voor relatie. En daar genieten we van en groeien we van. Tegelijk is het ook eng. Want je kunt zomaar afgewezen worden als je contact zoekt. Als je tegen iemand lacht en een praatje aanknoopt met de beste bedoelingen. En dat doet pijn. En die pijn willen we niet. Dus kunnen we zomaar terug kruipen in ons holletje.
Maar helaas is het daar hol en leeg. Samen kom je tot bloei. Alleen is er niks aan.
Samen is leven, alleen is overleven. Alleen is wegkruipen uit angst voor beschadiging.
Een beschadiging die reëel is. Het kan zomaar gebeuren. Maar helaas , dat moeten we er voor over hebben om de cadeautjes uit te kunnen pakken die ook elke dag langskomen.