In mijn kast zit een bloemetjesbroek. Ik vind hem eigenlijk erg leuk. Maar hij ziet er net een beetje anders uit dan de bonte broeken die nu verkocht worden. Ik krijg het toch niet voor elkaar om hem aan te trekken. Ben blijkbaar toch ook een kudde dier.
Jaren geleden heb ik de kringloopwinkel ontdekt. Ik vond het geweldig. Alles te krijgen voor een habbekrats en ook nog de leukste dingen. Het viel me vaak op dat de mooiste kleren de zelfgemaakte waren. Daar was meer zorg en aandacht aan besteed dan aan confectie, het was uniek en zag er naar mijn idee leuker uit. Ook heb ik vaak mooie originele cadeautjes daar kunnen kopen en heel veel speelgoed voor de kinderen. Maar toen schaamde ik me wel een beetje en durfde niet zo hardop te zeggen dat ik daar kwam. Nu is het in de mode en zie ik bijvoorbeeld bij het programma Binnenste Buiten op tv dat mensen hun hele huis inrichten met meubels van de kringloop en daar trots op zijn.
We stoppen ekaar soms in een keurslijf maar laten het aan de andere kant ook wel gebeuren omdat we erbij willen horen of conflicten willen vermijden.
En natuurlijk is het goed als dingen je duidelijk aangeleerd worden, zodat je de slag goed te pakken krijgt. Maar soms is het ook wel een beetje star want of je een raam nu van links naar rechts of van rechts naar links wast. Dat zal toch wel niet zoveel uitmaken. En of je een verjaadag nu op de dag zelf viert of op een ander dag of helemaal niet, dat moet je zelf weten.
Er zijn heel veel dingen waarin je je gewoon moet aanpassen en rekening houden met de rest van de wereld.
Het kan echter wel beklemmend werken als je mee moet doen met iets wat niet bij je past.
Als een kind goed kan studeren wordt hij nogal eens geacht een universitaire studie te doen terwijl hij of zij graag wil sporten of in de kraamzorg wil werken. Of hij moet zoveel mogelijk verdienen terwijl hij niet gelukkig is in zijn werk.
Het kan heel wat strijd kosten maar uiteindelijk word je toch alleen maar blij van wat bij je past.