15-01-2024
Loslaten wil zeggen dat ieder de ander de ruimte geeft om zijn leven in te richten zoals hij dat wil. Je zou zeggen: “Ja, logisch!”
Ieder mens heeft immers het recht om over zichzelf te beschikken.
Zo simpel is het echter niet. We voelen ons betrokken bij elkaar. Ouders houden van hun kinderen. Broers en zussen en ook vrienden geven om elkaar. We willen dat het de ander goed gaat. Dat hij of zij een fijn leven heeft, dat veel bevrediging geeft.
En je kunt zomaar het idee hebben dat je broer of je moeder of je vriend of niet te vergeten je kind dat niet op de goede manier aanpakt. Je kind wil een tattoo en je denkt: “Daar zit hij voor zijn hele leven aan vast.”
Of je vriend met drie jonge kinderen besluit te scheiden van zijn vrouw en je denkt: “Jongen , dat brengt niets dan ongeluk.”
Als je vanuit de stellige overtuiging dat het een misstap is, raad geeft en die persoon is ermee geholpen , is dat natuurlijk fantastisch.
Het probleem is alleen dat we allemaal maar mensen zijn met onze eigen beperkte blik.
Ik praatte ooit met een leidinggevend persoon op de sociale academie. Zij vond dat iedereen de studie moest gaan doen waar hij plezier in had. Ik dacht: “Nou het lijkt me toch minstens even belangrijk dat je daarmee de kost kunt verdienen. Als je een of andere taal gaat studeren uit verweggiestan en je hebt geen idee wat je daar later mee wil lijkt me dat niet echt een goede investering in je leven.”
Maar ik ben daar toch van teruggekomen. Mijn man genoot van zijn muziek. Hij is naar het conservatorium gegaan tegen alle bezwaren van zijn ouders in. Daar zou geen droog brood mee te verdienen zijn. Dat was al niet waar.
Maar nu, als zeventigplusser is hij nog steeds druk met de muziek, met veel plezier.
Daarbij wordt niemand er gelukkig van als hij zich laat leiden door de keuze van een ander. Dat voelt als een dwangbuis. Het is kenmerkend voor de mens dat hij een eigen vrije wil heeft.
Natuurlijk is het wel dapper om een raad te geven die de ander eigenlijk niet wil horen. Het kan zomaar tot ruzie leiden. Daar zit je meestal niet op te wachten.
Die ander kan vervolgens toch een verkeerde keuze maken. Het is pijnlijk om dat aan te zien. Het is moeilijk om toch bij elkaar te blijven en ruimte te laten.
En dat noemen ze loslaten!