Regelmatig moet ik denken aan een spreuk die blijkbaar afkomstig is van de AA. “God geef me rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen, moed om te veranderen wat ik kan en wijsheid om het verschil ertussen te weten”.
Die spreuk staat op een ring om mijn vinger ten teken dat ik het nodig heb om mezelf daar regelmatig aan te herinneren.
Mijn hoofd borrelt altijd van de ideeën en de plannetjes. Het een nog mooier dan het ander.
Zo zag ik bijvoorbeeld op Facebook een kruk met een zitting van gebreid dik garen. Ha dacht ik, dat kan ik ook.
Ik heb keukenkrukjes met een versleten zitting. Daar brei ik ook zo’n dekje op. En ik moet zeggen , het begint aardig te lukken. Maar bij zoiets moet het dan altijd liever gisteren klaar dan vandaag. En als je op die manier aan vijftig dingen tegelijk wil werken gaat het natuurlijk niet lukken.
Dus moet ik mezelf manen om rustig aan te doen. Om meer met het proces bezig te zijn en minder met het resultaat.
Het gevolg is anders dat je een stukje dag overhoudt aan het eind van je energie. En dus ‘s avonds zit te knikkebollen voor de tv.
Ik had altijd wel bewondering voor bouwvakkers bijvoorbeeld. Ze beginnen ‘s morgens met werken en gaan gestaag door in een rustig tempo. Ze houden dat lang vol. Dat is meer de manier denk ik.
En als je naar kleine kinderen kijkt dan zie je dat ze genieten van hun bezigheden. Vol overgave wordt er geknutseld of gelegood of een rails gebouwd. En een half uur later ligt de hele boel weer door elkaar. Maar dat is geen enkel probleem. Dus zij zijn helemaal niet zo bezig met het resultaat.
Dus eigenlijk Carpe Diem, dag voor dag en genieten van wat er die dag te doen en beleven valt. En wat niet af is komt morgen wel.