Kattebelletjes 12 1-5-2018 Gaat het om de cliënt of om de organisatie?
Deze week hoorde ik een verhaal van iemand die een uitstekende therapeut had, maar door allerlei dingen in samenhang met de DBC structuur haast gedwongen werd daar afscheid van te nemen.
Ik moest denken aan een verhaal dat ik onlangs op tv hoorde. Een mevrouw had door en fietsongeluk een zeer ernstig hersenletsel en moest heel lang revalideren eer ze weer min of meer zelfstandig kon functioneren. Ze haddaarvoor met veel plezier gewerkt. Nu was haar concentratie, haar energie en haar onafhankelijkheid zeer beperkt. Toch wilde ze wel weer graag iets betekenen. Er bestond de mogelijkheid van een reïntegratiecoach. Omdat ze echter als zzper had gewerkt, had ze een minimaal inkomen. De enige vergoeding waar ze voor in aanmerking kwam was dagactivering voor een bepaald bedrag per dag. Haar terechte vraag was: ”Kan ik dan al die dagen niet opsparen en daar een uur de coach van betalen?” Het antwoord was: nee, tot haar grote frustratie.
Mijn ervaring is dit ook wel. Ik werkte bij een mevrouw die aan het dementeren was. Ze had echter ook de nodige emotionele problemen. We zijn toen ook op zoek gegaan naar iets van hulp voor deze emotionele problemen. Maar ik kreeg ook sterk de indruk dat er maar één standaard oplossing was, namelijk dagverzorging.
De positieve gezondheidszorg die nu zo sterk in opkomst is heeft als centrale punt juist dat mensen hun leven zelf vorm geven binnen hun beperkte mogelijkheden. Dat klopt niet met elkaar, dat is jammer.