Wat een raar woord! Tot voor kort hadden we daar nog nooit van gehoord.
Maar nu snap ik heel goed wat daarmee bedoeld wordt.
Toen iedereen in de familie weer eens verkouden was, zei mijn dochter heel voorzichtig tegen mij: Mam zou je de kinderen met oppassen misschien wat minder kusjes willen geven? Omdat we elkaar steeds aanstaken. Ik snapte het.
Tegelijkertijd maakte die opmerking me ervan bewust hoeveel ik inderdaad aan het knuffelen ben met de kleinkinderen. Heerlijk vind ik dat. De lieve snuitjes van ze, hun geur, hun enthousiasme als ze ons pad op komen gelopen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Precies zoals ik het met mijn kinderen ook had en nog heb.
Ik las in een een boekje weer eens hoe bepalend onze emoties zijn voor ons handelen.
En dacht: O ja natuurlijk. We zijn weldenkende mensen. We hebben verstand gekregen om dingen te beredeneren, om te wikken en te wegen als we iets van plan zijn en ook om de dingen die ons overkomen te relativeren. Gelukkig wel. Het zou een mooie boel worden als we ons alleen door emoties lieten leiden.
Tegelijkertijd wordt de vroegste ontwikkeling van een kind bepaald door zijn emoties.
Een warme liefdevolle omgeving waar in al zijn noden wordt voorzien is een basisvoorwaarde voor de ontwikkeling in de rest van zijn leven. Echt denken kan hij dan nog niet. Hij heeft niet eens woorden. Als het een gezond kindje is komt dat later helemaal in orde. Zeker als het opgroeit in een omgeving waar de affectie en sturing is die het kind nodig heeft.
Maar ik denk dat we ons nauwelijks bewust zijn hoe zeer ons handelen ook als volwassenen bepaald wordt door emoties. Hoe groot onze behoefte is aan echt contact.
Ik geniet van een paar ogen die me lachend en vriendelijk aankijken en van een warme knuffel van iemand die van me houdt.
En volgens mij is dat universeel.