Kattebelletjes 17 Erkenning van het lijden bij onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten 4-6-2018.
Afgelopen week werd ik weer eens bevestigd in mijn conclusie dat het lijden van mensen met onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten zo groot is. Ik hoorde het verhaal van iemand die als kind een heel moeilijk leven heeft gehad. Nu heeft dat natuurlijk de nodige psychologische gevolgen en dat is op zichzelf al moeilijk genoeg. Maar daarnaast had deze persoon een heel scala aan lichamelijke klachten die vaak gezamenlijk optreden. Fibromyalgie, hyperventilatie, hartkloppingen, het chronisch vermoeidheidssyndroom en het prikkelbare darmsyndroom. Dat leidt tot heel veel pijn en heel veel beperking en angst. Pijn in de spieren die zo heftig kan zijn dat morfine nodig is, benauwdheid en angst als gevolg van de hyperventilatie, angst door de hartkloppingen, steeds grotere beperking in de dagelijkse activiteiten door het vermoeidheidssyndroom en heftige buikklachten en beperking van het sociale verkeer door angst voor diarree als gevolg van het prikkelbare darm syndroom. Dan heb ik nog niet eens de stoornissen van het immuunsysteem genoemd waardoor mensen vatbaarder zijn voor infecties, gevoeliger voor allergieën en voor auto-immuunziekten.
In een brief aan de staats secretaris van Volksgezondheid heb ik een pleidooi gehouden voor een nieuw specialisme binnen de geneeskunde, psychosomatische geneeskunde. Ik weet wel dat er al zoveel specialismen en deelspecialismen bestaan en dat het misschien niet verstandig is die versnippering nog groter te maken. Toch denk ik, als ik naar het lijden van deze groep mensen kijk en het gebrek aan expertise op dit moment, dat de tijd rijp is om voor zo’n richting te kiezen.
Het voordeel zou zijn dat onderzoek op dit gebied meer gebundeld zou worden, dat er meer gerichte vergoeding komt voor de behandeling, dat patiënten een plek hebben waar ze terecht kunnen en vooral dat er erkenning is voor deze groep patiënten.