Woensdag 17 juni 2020 was een dag die al maanden te voren in mijn hoofd zat. Op die dag zou ik controle, visitatie van mijn praktijk krijgen. Die controle is verplicht voor de NVPA , de erkende beroepsvereniging voor psychosociaal therapeuten. Dankzij deze vereniging kunnen patiënten, cliënten hun kosten (deels) vergoed krijgen bij de ziektekostenverzekering, nogal belangrijk dus.
Eigenlijk zou dat vorig jaar gebeuren maar omdat de NVPA op een gegeven moment besloot om dit door een extern bureau te laten doen werd het een tijdje uitgesteld. Ik blij. Maar ja het kwam er natuurlijk toch van. Ergens in november kreeg ik bericht van het bureau dat het dit jaar ging gebeuren. Mijn maatjes van de NVPA gaven me al de goede raad om een datum te kiezen die mij goed uitkwam. Goed idee natuurlijk en helemaal akkoord voor het bureau. Ik kreeg dus alle tijd om het op mijn gemak voor te bereiden.
Dankzij de goede raad van een collegaatje van de NVPA, die al gevisiteerd was en dankzij de corona had ik alle ruimte om het gesprek goed voor te bereiden. En dat was maar goed ook. Ik kreeg tevoren een vragenlijst met 140 items die over van alles en nog wat gingen, van brandblussers tot kinder mishandeling tot handelen bij bijna ongelukken tot ehbo dozen en ga zo maar door. En natuurlijk niet te vergeten: de privacy.
Ik houd er niet van om ellenlange verhalen te lezen over officiele informatie waarbij ik drie keer moet nadenken wat nu precies bedoeld wordt, ik heb een hekel aan regels waar ik het nut niet zo heel erg van inzie en ik ben wel enigszins een warhoofd.
Als ik veel informatie tegelijk krijg , zie ik door de bomen het bos niet meer.
Maar het allergrootste probleem was mijn angst en stress. Ik denk dat ik me met de beste wil niet voor kon stellen dat mijn praktijk geaccepteerd zou worden. Zo was daar, dacht ik een probleem met vluchtwegen, met de privacy, met de waarneming, met dossiers en noem maar op.
Tevoren las ik een artikel in het blad van Bethesda, een christelijk psychologisch tijdschrift over angst. Het was behoorlijk compleet. Wat er met je gebeurt bij angst lichamelijk en geestelijk en wat je kan doen. Toen dacht ik: Tja ik doe het allemaal. Afleiding zoeken, de natuur in gaan, bewegen, je gedachten eens nader bezien op hun realisme, erover praten.
Echter moest ik ook tot de conclusie komen. Allemaal leuk en prachtig en het helpt je zeker om te overleven en de tijd door te komen. Maar je angst laat zich niet wegjagen.
Uiteraard viel het gesprek prima uit. Aardige man, die me al meteen duidelijk maakte dat het wel ging lukken. De grootste beren die ik had gezien bleken er natuurlijk helemaal niet te zijn. Ik kreeg goede tips ook om mijn praktijk te verbeteren. En na twee en een half uur namen we allebei afscheid met het gevoel dat het iets had opgeleverd.
Maar ik was gevloerd. Het duurde wel een halve week eer ik me weer een beetje normaal voelde. Ja, ja dacht ik en ik maar denken dat ik controle heb. Klopt ook wel voor een deel. Maar mijn lijf spreekt toch echt heel krachtig zijn eigen taal.