Loslaten

Loslaten

Lang heb ik me afgevraagd wat toch bedoeld werd met dat woord. Maar stilaan wordt het me steeds duidelijker.

Mijn zoon ging met zijn vrouw en haar oma op vakantie naar Dubai om daar een cruise te maken. Hartstikke leuk natuurlijk, ware het niet dat in die omgeving nogal wat vijandelijkheden plaatsvinden tussen diverse partijen.

Ik stuurde een appje hoe het beviel, maar kreeg niet snel een vinkje dat het gelezen was en ook geen reactie. Toen begonnen zich in mijn hoofd al scenario’s af te spelen van crashen en kapen en ga zo maar door. Uiteindelijk kreeg ik een dubbel vinkje van mijn schoondochter en een korte reactie. Toen keerde de rust weer in mijn hoofd.

Dit, dacht ik , is dus een voorbeeld van niet loslaten. Niet dat de kinderen zich daar iets van aan trekken. Gelukkig niet.

Men zegt dat het loslaten begint vanaf dat een kind geboren wordt. Het leert stapje voor stapje vanuit de geborgenheid zijn eigen weg te gaan met vallen en opstaan. Wil je perse het vallen voorkomen dan leert het kind helemaal niks. Hij zal heel angstig worden en overal hulp bij vragen. Geef je hem daarentegen je vertrouwen dan gebeurt er iets heel anders. Je zegt: toe maar , je kunt het wel. Zelfs als je het zelf met angst en beven aanziet. Maar als er dan iets lukt zie je een kind glimmen en wordt hij enorm gestimuleerd in zijn zelfvertrouwen en creativiteit.

De kunst is om zo ook met jezelf om te gaan. Nieuwe dingen proberen, uit je comfortzone te stappen. En tegen jezelf te zeggen: kom op probeer het maar, niet geschoten is altijd mis. En wat een plezier als het onverwacht toch aardig lukt.

Ik bedacht dat je deze houding waarschijnlijk zelfs in je lijf terug ziet. Blijf je steken in de angst en het wantrouwen en de controle dan ontstaat er waarschijnlijk kramp. Durf je je wat meer over te geven en te laten komen wat komt, dan gaat het lijf ook ontspannen.

Geef een reactie


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.