Kinderen komen op de wereld om helemaal zichzelf te worden. Uniek en onvervangbaar. Van ieder van ons bestaat er maar eentje. En door de geschiedenis heen zal er nooit een tweede komen. Hoe wonderbaarlijk is dat. Tegelijk zal het waarschijnlijk niemand van ons lukken helemaal zichzelf te worden. We passen ons aan aan anderen en hebben ook zo onze deuken opgelopen.
Ik moet weleens denken aan een vrouw die ik ooit zag samen met Willem Duis, heel lang geleden dus. Voor een of ander goed doel gingen ze samen verschillende beroemdheden langs. Het was een gewone vrouw helemaal niet gewend aan zoveel aandacht. Maar ze was zo zichzelf en zo aanstelijk enthousiast, dat ze iedereen meteen voor zich innam. Een heel bijzonder mens. Maar volgens mij had ze dat van zichzelf helemaal niet in de gaten.
Er zijn, dus nogmaals niet zoveel mensen die dat voor elkaar krijgen. Ik ben ervan overtuigd dat opvoeding heel erg belangrijk is voor hoe een mens in de wereld komt te staan. In het jaar dat ik op de PAAZ werkte in Sittard werd er naar aanleiding van het eerste gesprek met patiënten oook altijd iets in het dossier geschreven over de opvoeding. Vaak vond je dan de opmerking terug ” affectief en pedagogisch verwaarloosd”. Dat beschrijf naar mijn mening in negatieve zin de twee belangrijkste aspecten van opvoeding.
Affectief staat voor het feit dat een kind gekoesterd wordt. Dat hij zich veilig voelt, geliefd voelt zonder dat daar voorwaarden aan zijn. De familie is blij met het kind of het nu rood of zwart haar heeft, een driftkop is of juist een heel rustig kind en of het slim is of technisch of zwakbegaafd. Maakt niet uit. Het mag zijn wie hij of zij is.
Pedagogisch is net zo belangrijk. De man die mij het evangelie uitgelegd heeft, gaf in het begin vooral bijbelstudies over gezin en relatie en opvoeding. Ik ben hem daar dankbaar voor tot de dag van vandaag.
Hij zei altijd: Je hoeft kinderen niet te leren om stout te zijn. Dat doen ze vanzelf. En als ik ergens van overtuigd ben is het dat wel. Ik hoef maar naar mezelf te kijken :).
Bijvoorbeeld hoeveel moed ik moet verzamelen om de dingen te doen die moeten gebeuren maar waar ik eigenlijk geen zin in heb.
Je ziet ook steeds dezelfde dingen terugkomen bij kinderen. Ze hebben geen zin in opruimen of delen. Ze hebben geen zin om beleefd te zijn en netjes hun huiswerk te maken. Dat zal nooit veranderen. Dat moeten ze allemaal leren.
Dat laatste is precies even belangrijk voor een vervuld en gelukkig leven als koestering.
Maar het eist ook doorzettingsvermogen en dapperheid van de ouders want het wordt natuurlijk niet altijd gewaardeerd. Ik vind het dan ook oneerlijk om kinderen vreselijk te verwennen, maar begrijp tegelijk ook heel goed dat het verleidelijk is zeker als je daar de ruimte voor hebt. Maar als je een kind een goede toekomst gunt is het dus gewoon geen goed idee.