18-09-2022
Bij een hyperventilatieaanval heb je haast het gevoel dat je dood gaat. Je hart doet raar en je hebt het gevoel te stikken. Daar word je dus stervensbang van. Als je echter naar de dokter gaat kan die helemaal niets vinden. Dat is logisch. Je lichaam is gezond. Er is sprake van over aanpassing. Je bent bang en daar reageert je gezonde lichaam op. Het maakt zich klaar om weg te sprinten met o.a. snelle ademhaling en een snelle hartslag. Allemaal erg verwarrend dus. Het gevolg is dat je nog banger wordt. Een vicieuze cirkel.
Als je daar zelf niet echt mee te maken hebt lijkt het allemaal niet dramatisch. Degene die er last van heeft weet echter wel beter.
Toen ik er naar vroeg wat de gevolgen zijn zei iemand:
Het ergste is de kassa. Dat zegt iedereen die ik er over spreek.
Je loopt naar de kassa in de supermarkt en je bent al aan het kijken. Hoeveel mensen staan er? Waar kan ik het beste aansluiten? Gaat het me dit keer lukken of zal ik toch maar aan mijn partner vragen of hij bij de kassa gaat staan? Ik wil me er wel over heen zetten, de overwinning behalen op mezelf. Maar wat als ik nu toch weer benauwd word. Dan kan ik daar niet weg. En hup daar is de angst weer. Nee ik moet het omzetten in mijn hoofd. Ik kan dit en ik wil het ook. En nu maar hopen dat alles vlotjes verloopt aan de kassa. Als ik dan buiten kom heb ik tenminste niet van die bibberbenen. Dan kan ik tegen mezelf zeggen: Yes, ik heb het weer gedaan.
En leg dat maar eens uit aan iemand die gewoon vrolijk even een potje mayonaise gaat halen bij de supermarkt. Knap lastig.
Naar een restaurant gaan. Ook zoiets. Het moet niet te vol zijn met veel drukte en lawaai. Als ik er zit moet ik dicht genoeg bij de uitgang zijn zodat ik indien nodig naar buiten kan lopen. Een parkeergarage onder de grond is ook niet echt een prettig idee.
Op straat lopen is ook angstig. Je kunt zomaar ook weer van die bibberbenen krijgen en angst krijgen om te vallen. En als je dan geluk hebt is er een lantaarnpaal om je aan vast te houden.
Een stukje fietsen op een vaste route is oke, maar liever niet verder.
Natuurlijk geeft dit ook veel schaamte. Je wilt zelf heel graag alles kunnen zoals een ander. En je lichaam is gezond. Het is de angst die je zo n parten speelt. Maar de buitenwereld begrijpt het niet en vindt het mogelijk ook gewoon lastig. Ik heb besloten om open kaart te spelen en het gewoon aan iedereen te vertellen. Wat ze er mee doen moeten ze maar zelf weten.
Tenslotte een voorbeeld om een beetje inzicht te geven in de consequenties. Oppassen op de kleinkinderen is een feest samen met de partner. Maar als de partner een keer niet kan. Ja helaas dan houdt het op . Want voor jezelf is het onmogelijk om daar naar toe te gaan. Zo jammer!