angst

Angst is een slechte raadgever, zegt men.

Het kan natuurlijk ook heel nuttig zijn. Als ouders houd je je kinderen stevig bij de hand als je op de stoep langs een drukke straat loopt. Je bent bang dat ze zomaar de straat op rennen en onder een auto komen , volkomen terecht.

Feit is ook dat die angst vanaf onze vroegste jeugd in de hersens is in geprogrammeerd. Het zal dus heus wel een nuttige functie hebben.

En nu in de Coronatijd is het goed om afstand te houden om onszelf te beschermen tegen deze ziekte die eventueel levensbedreigend kan worden.

Toch kun je er tegelijkertijd ook wat anders tegenaan kijken. Ik hoorde iemand op tv zeggen. Je kunt een mondkapje dragen om jezelf te beschermen tegen de ander. Je kunt het ook dragen om de ander ertegen te beschermen dat hij ziek wordt door jou. Dan is de motivatie heel anders.

Op mijn psychotherapie opleiding leerden we iets over vertrouwen. Dat vond ik en echte eyeopener. Deze wereld is niet echt veilig. Dat is een gegeven. Maar toch zul je vertrouwen moeten geven om iets terug te ontvangen.

Dat zit zo.

Ik heb ooit een mooi houten speelgoed kasteeltje gekocht met daarin een prinses.

Dat is symbolisch. Die prinses kan kiezen. Ze kan in haar mooie kasteel blijven zitten, mooi te zijn en naar de prachtige muren kijken in haar eentje. Ze kan er ook voor kiezen de loopplank omlaag te doen. En voorzichtig om het hoekje gaan kijken wat er daar te beleven is.

Het kan zijn dat ze vieze kleren krijgt of dat iemand haar pijn doet of boos op haar wordt. Maar mogelijk komt ze ook mensen tegen die plezier met haar maken of die erg genieten van het contact met haar.

Eigenlijk is ze daarvoor bedoeld, voor contact met anderen. Maar het blijft een risico.

Binnen die muren blijven hangen kan zich op heel veel manieren uiten.

Je kunt bijvoorbeeld erg controlerend zijn. Niets aan anderen overlaten , want als het zelf doet weet je zeker dat het goed is. Vermoeiend.

Je kunt ook wat je lief is, heel erg beschermen uit angst dat er iets mis gaat met je dierbaren, bijvoorbeeld je kinderen. Maar voor ontplooiing heeft een mens ruimte nodig en ook dat is weer niet zonder risico. Ouders met kinderen in de puberteit weten daar alles van.

Ook kan het zijn dat een geliefde iets doet wat niet juist is. Je wilt hem daarop aanspreken, maar bent bang dat je hem dan kwijtraakt. Het probleem is echter dat je hem dan juist kwijtraakt omdat de relatie niet meer eerlijk is.

Kortom de keuze is aan ons. Of we blijven wat meer in ons holletje. Dat is wat veiliger maar ook eenzamer. Of we steken de neus om de deur. Dat is angstiger maar het geeft ook meer warmte en genegenheid en creativiteit.