Het lijkt zo vanzelfsprekend , bestaansrecht.
Je bent er nu eenmaal, dus heb je ook recht om er te zijn, gewoon maar zoals je bent.
Maar niets is minder waar, zo blijkt me keer op keer. Althans niet in de ogen van de persoon zelf.
Jezelf mogen worden in de loop van het leven, wordt opgebouwd door middel van een ingewikkeld samenspel van je genen en de relatie met je omgeving. En dat van klein af aan en zelfs al van voor je geboorte.
Ooit sprak ik een man, wiens oma een winkel had gehad in de oorlog. De oma met een hele rits kinderen had alle mogelijke moeite om het hoofd boven water te houden in die moeilijke tijd. . Dat leidde ertoe dat ze voortdurend pleasegedrag vertoonde tegenover haar klanten.
De kinderen hadden dit uiteraard met de paplepel ingekregen.
En zij gaven dat onbewust weer door aan de kleinkinderen, dus ook aan de man die ik sprak.
Hij deed zo zijn best voor alles en iedereen, maar was zich daar nauwelijks van bewust. En al helemaal niet van wat hij zelf eigenlijk wilde.
Zo’n klein deel van de situatie had door generaties heen zo’n groot effect!
De kinderjaren zijn heel erg bepalend voor de ruimte om jezelf te zijn. Dat je mag ontdekken wie je bent wat je leuk vindt en wat je goed kunt, uiteraard binnen duidelijke grenzen.
Maar ook bij scheefgroei , als er dingen fout gegaan zijn, zoals bij de bovenstaande meneer, is er herstel mogelijk.
Hoe meer acceptatie, hoe meer er van je gehouden wordt, zoals je bent, hoe meer je kan en mag uitproberen, hoe meer je er inderdaad van bewust wordt, dat je uniek bent.
Dat je er mag zijn.
Dat je bestaansrecht hebt.