Cliënten die mij opzoeken hebben naast andere problemen er ook vaak last van dat ze heel erg moe worden.
Dat heeft te maken met allerlei zaken die elkaar versterken en die waarschijnlijk ook ingebakken zitten in onze maatschappij. Onze keuzemogelijkheden zijn eindeloos geworden. En dat is op zich natuurlijk een mooi gegeven. Zo zou Nederland bijvoorbeeld heel hoog scoren als het gaat om het geluk van kinderen.
Maar het kan natuurlijk ook heel prettig zijn om gewoon even stil te zitten en helemaal niks om handen te hebben.
Maar dan moet je bijvoorbeeld ook vinden dat je daar recht op hebt en dat het gewoon gezond is. Ik heb weleens een verhaaltje gekregen over huisvrouwen. Ze lopen de trap op om een bed op te maken. Onderweg moet er nog even een theedoek in de wasmand op de badkamer. Daar blijkt dat er nog haren in het afvoerputje zitten. Vervolgens slingeren een paar kledingstukken op een kinderkamer rond. En blijkt een raam wel erg vol strepen te zitten en ga zo maar door. En ten slotte is de vrouw in kwestie helemaal vergeten waarom ze ook weer naar boven kwam.
Of je daar wel of niet last van hebt hangt erg af van hoe je in elkaar zit. Kun je met een lach over die kleren heen stappen dan zul je je zelf ook wel regelmatig rust gunnen. Maar het kan ook zijn dat je vindt dat het jouw taak is dat op elk moment van de dag het hele huis kraak helder is. Het zal duidelijk zijn dat dat per definitie niet haalbaar is. Dikke kans dat de meeste mensen dat beamen. Maar het kan in je hoofd heel anders zitten, terwijl je dat niet eens zo door hebt van jezelf.
Dat het eindeloze rijtje taken plichten en verantwoordelijkheden maar blijft doormalen in je hoofd. En je het gevoel hebt dat het nooit genoeg is. Perfectionisme. Dat betekent dus dat je nooit tevreden bent met wat je gedaan hebt en doodmoe wordt. Je krijgt dat ook niet zomaar omgedraaid. Maar er zijn wel wat hulpmiddeltjes.
Ik hoorde van iemand over de Pomodoro methode. Nieuwsgierig geworden heb ik het opgezocht op internet. Je maakt een rij met klusjes. En begint met de belangrijkste. Je werkt daar 25 minuten aan en neemt dan 5 minuten pauze. Zo ga je vier keer door. En daarna neem je een kwartier pauze. Als iemand je stoort geef je aan wat je doet. Als hij iets van je wil , kijk je er even naar en geeft dan aan wanneer je er ruimte voor hebt. Alweer geen gemakkelijke opdracht voor een perfectionistisch iemand. Want die vindt waarschijnlijk dat hij altijd acuut voor iedereen moet klaarstaan.
Ook hoorde ik weer van een aanpak van het SOLK centrum in Sittard. Daar krijgen mensen de opdracht om een dagboek bij te houden. Ze geven elke dag een cijfer aan hun energieniveau en aan hun activiteiten niveau. In het begin is de laatste altijd veel hoger dan het energie niveau. De bedoeling is dat er evenwicht komt en dat je tenslotte in de plus uitkomt, zodat je ook bijvoorbeeld reserve hebt voor onverwachte dingen, Zeker voor emotionele gebeurtenissen die heel veel energie kosten.
Het zijn mooie hulpmiddelen. Maar het belangrijkste is uiteindelijk om jezelf het nietsdoen en relaxen ook te gunnen. En dat kan nogal een kunst zijn.