Kattebelletjes 19 de broodnodige steun 12-06-2018
Deze week hoorde ik over een jong iemand die leed aan de gevolgen van hersenschudding. Dat het lang duurde, dat zij zichzelf niet herkende en heel veel zorgen had. Een tijd geleden had ik precies hetzelfde gehoord van een ouder persoon. Langdurige vermoeidheid, niet kunnen werken, concentratiestoornissen, overgevoelig voor prikkels, hoofdpijn etc. Onderzoek door de neuroloog liet zien dat het echt alleen maar de gevolgen van de hersenschudding waren en dat het tijd nodig had. Achteraf is ook gebleken dat hij volledig herstelde. Het grote probleem is echter dat je daarop moet blijven vertrouwen als je er midden in zit. Uiteraard leidt het ook tot piekeren als je tot zo weinig in staat bent. Je vraagt je af of je prestaties ooit wel weer normaal worden, zeker als het een hersenaandoening betreft. En heel gemakkelijk kom je dan in een vicieuze cirkel terecht. Piekeren leidt tot stress , stress leidt tot bijvoorbeeld geheugenverlies. Geheugenverlies leidt tot meer piekeren en ga zo maar door.
Ditzelfde zag ik bij iemand die een gebroken bovenarm had en geen gipsverband kreeg, omdat dit de beste therapie was. Hij had heel veel pijn, de breuk heelde heel langzaam en het vertrouwen dat het ooit nog goed kwam was op een gegeven moment helemaal weg. Voor hem was timmeren heel erg belangrijk en dus ook een gezonde arm.
Ik heb diep respect voor de medische wetenschap en voor artsen in het bijzonder, omdat ze zo stressbestendig zijn en zo snel kunnen handelen. Toch denk ik dat ons medisch systeem niet echt geschikt is om mensen in dergelijke situaties het vertrouwen te geven dat ze nodig hebben. Belangrijk is wat hun echte vragen en zorgen zijn. Bij hersenschudding: Kan ik weer normaal denken en functioneren, bij die gebroken arm: Kan ik weer timmeren.
Een gedreven wetenschapper, Machteld Huber heeft de positieve gezondheidszorg bedacht: Je eigen leven kunnen leven, keuzes kunnen maken ondanks of in samenhang met je eventuele ziekte en beperkingen. Ik denk dat het een heel groot goed is als we mensen daarmee kunnen helpen. Het kan misschien langzaam groeien. Toen ik met mijn fiets op mijn arm was gevallen, belde ik de Eerste Hulp voor raad. Op een gegeven moment zei de assistente aan de telefoon: Mevrouw wat kan ik voor u betekenen? Toen realiseerde ik me dat ik wilde weten of er een foto gemaakt moest worden i.v.m. mijn botontkalking. Ze gaf antwoord op die vraag en ik was volkomen tevreden. Dat vond ik een stapje in de goede richting.