Kattebelletjes 33 Dilemma? 22-09-2018
Mijn zoon had me gewezen op een documentaire over het Vermoeidheidssyndroom bij Monitor op de Nederlandse tv. Deze week ging ik hem bekijken. En ofschoon de discussies me intussen wel bekend zijn viel ik toch weer van mijn stoel van verbazing. Aanleiding voor het programma was het feit dat cognitieve gedragstherapie wordt afgewezen door een gezaghebbende instantie, ik weet niet eens meer welke. Bij deze therapie bijvoorbeeld in Nijmegen worden mensen met dit syndroom geholpen hun energie heel voorzichtig stapje voor stapje weer op te bouwen. Het blijkt bij een aantal mensen te helpen en bij een aantal niet. Het kan ook zijn dat mensen zieker worden.
Deze therapie wordt te vuur en te zwaard bestreden door deskundigen die ten stelligste beweren dat het Vermoeidheidssyndroom een puur lichamelijke aandoening is die je niet met psychotherapie, in dit geval gedragstherapie mag behandelen. De ziekte heet nota bene ook M.E. myalgische encafalitis (ontsteking van de hersenen met spierpijn), terwijl nooit iemand heeft kunnen aantonen dat hierbij sprake is van hersenontsteking.
Patiënten worden heel onzeker van dit gesteggel, te meer daar het toch al om zo’n moeilijke- en belastende aandoening gaat.
Mijn grote vraag is: Komt nu niemand op het idee dat er ook zoiets bestaat als psychosomatiek. Dat het zo maar zou kunnen dat iemand die te hoge eisen aan zichzelf stelt zover door kan gaan dat zijn lichaam daar ook ziek van wordt. Dat bij stress een overmaat aan adrenaline geproduceerd wordt waardoor bijvoorbeeld hoge bloeddruk ontstaat. Maar dat ook net zo goed kanker ertoe kan leiden dat de stress hoge bloeddruk veroorzaakt. Ons lichaam is een twee eenheid altijd in alle opzichten. En stress hebben we allemaal. Dat is geen oordeel , dat is een gegeven. En de beste manier om een ziekte te behandelen is de oorzaak aan te pakken, in dit geval waarschijnlijk lichamelijk én psychisch.
Kortom pure psychische ziekte bestaat niet en pure lichamelijke ziekte ook niet. De discussie is dus zinloos.