Het valt me op dat nogal wat cliënten die bij mij komen een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben en hoge eisen aan zichzelf stellen. Iets wat me trouwens zelf ook niet vreemd is. Op zich natuurlijk prima. Je bent bereid anderen te dienen met wat je zelf te geven hebt.
Het staat alleen los van je waarde. En daar zit een probleem.
Als christen kan ik me vinden in een uitspraak van de priester Henri Nouwen.
Hij zei:
je bent niet wat je hebt
je bent niet wat ze van je zeggen
en…. je bent niet wat je doet
Je bent een geliefde zoon of dochter van God.
Ik vertelde laatst een verhaal uit mijn jeugd. Ik kon goed leren, was de beste van de klas. Eens was ik mijn huiswerk vergeten. Ik moest het voor school langsbrengen. Ik deed het gewoon niet. Ik voelde me daar te goed voor. Mijn leraar was woest. Nu denk ik: Logisch. Toen dacht ik: Belachelijk. Oh zei iemand. Je was arrogant.
Ik dacht: Au. Maar hij had wel gelijk.
Nu heb ik eens opgezocht wat arrogant betekent. Dat komt van het latijn en betekent: Erbij vragen.
Toen dacht ik : Ja mooi!
Dus je bent van waarde op grond van het feit dat je bestaat en dat je uit liefde geboren bent.
Je hoeft er niets bij te vragen. En je hebt ook niet meer of minder rechten op basis van je prestaties. Dat was het probleem van de oudste zoon in de bijbel. Hij vond dat hij rechten had in het huis van zijn vader omdat hij zo zijn best deed. Nee dus.
Iedereen heeft er recht op gezien en gewaardeerd te worden of hij nu veel of weinig doet, puur op basis van zijn bestaan.