Kattebelletjes over onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten 4, 3-3-2018
Deze week vroeg een kennis raad omtrent het chronisch vermoeidheidssyndroom. Nadat ze geleden had aan een depressie was er nu sprake van chronische vermoeidheid. Ik gaf haar een artikel dat ik ooit gekopieerd heb en wat advies over hoe ze zich misschien kon laten helpen. In dezelfde week vroeg een hulpverlener mij of ik een centrum wist waar mensen met het chronisch vermoeidheidssyndroom naartoe verwezen konden worden. Ik gaf hem de informatie die ik zelf heb, maar zo heel veel plekken zijn er niet. De financiering is meestal lastig. Dat is jammer want het komt steeds meer voor zo te horen. Ik vind dat ook wel logisch.
Het gaat vaak om mensen die voortdurend moeten bewijzen dat ze de moeite waard zijn en zichzelf een hoge druk opleggen om toch maar hun best te doen. Er zijn veel mensen die erg beschadigd zijn in hun eigenwaarde.
Verder is onze maatschappij veranderd. Vroeger moesten mensen hard werken maar ze hadden een gestructureerd leven. Elke dag was ongeveer hetzelfde. Tegenwoordig is er heel veel ruimte om het zelf in te vullen. Daarom vinden we ook dat we er iets goeds van moeten maken. Maar het is dus veel lastiger een balans te vinden tussen activiteit en rust. Het leidt tot een vol hoofd en ren je rot. Zoals een cliënte zei: door de weeks moet ik werken, dat gaat prima. Maar op zaterdag wil ik alles tegelijk en dan weet ik het niet meer.
Een mens is flexibel en kan zich heel lang aanpassen aan meer activiteit tot een keer het elastiekje breekt. Dan is de vermoeidheid totaal. Het is dan ook heel lastig om vertrouwen te hebben dat normale activiteit nog mogelijk is en er is sprake van een spiraal omlaag. De hulp moet bestaan uit een aantal elementen. Om te beginnen inzicht geven in het probleem. Vervolgens hulp met structureren en heel heel langzaam weer opbouwen van activiteit en heel veel bemoediging. Het is dan regelmatig toch mogelijk om er weer uit te komen.