Sinds een tijdje heb ik contact met een Duitse psychosomatische arts die in Nederland gewerkt heeft, althans dat heeft ze geprobeerd. Het is haar echter niet gelukt. Vanuit de geschiedenis is er hier een strikte scheiding tussen dokters voor het lichaam en dokters voor de geest. Dat is een erfenis van meneer Descartes zoveel eeuwen geleden.
Maar het is zo onjuist. Ik las weer over het placeboeffect. Zelfs als je mensen vertelt dat een pil in feite een neppil is werkt hij beter dan wanneer iemand niks krijgt. En dat hangt echt niet van de persoon af. Het werkt bij iedereen . En het is nooit te voorspellen hoe groot het effect kan zijn maar het kan behoorlijk zijn.
Hoezo lichaam en geest gescheiden?
In ons taalgebruik geven we het ook voortdurend aan. Vlinders in de buik , hij kan mijn rug op, witheet van woede en wat al niet!
En toch zitten we onszelf hier in Nederland verschrikkelijk in de weg door die strikte scheiding die zo’n lange ontstaansgeschiedenis heeft en ook mensen vaak ongelukkig maakt.
Kijk maar naar die psychosomatisch arts die hier gewoon niet aan het werk komt. Maar vooral patiënten. Bij elke ziekte speelt een psychische component. Of we dat nu willen of niet. Ben je depressief dan ben je gevoeliger voor griep. Heb je griep dan voelen de dagelijkse frustraties zwaarder dan normaal.
Als mensen klachten hebben en het is niet heel simpel lichamelijk te verklaren dan horen ze vaak: Het zit tussen de oren!
Ja , dat is waar! Het zit altijd bij iedereen ook tussen de oren. Dus dat is een zinloze vaststelling. Maar tegelijk is het een denigrerende opmerking. Alsof de een sterker is dan de ander. Alsof de persoon die met ”het tussen de oren “ een slappeling is of een aansteller.
Allemaal niet waar. Wij mensen met zijn allen hebben inderdaad een brein tussen de oren. En of we nu willen of niet. Dat staat voordtdurend aan en doet mee of we nu licchamelijk ziek zijn of gezond.